Een boekpresentatie van ‘De vrouwelijke pool op het werk’ leverde een interessante discussie op over het nut van de richtende werkstijl. Die discussie ontstond toen we de belangrijkste kwaliteiten van de verbindende werkstijl doornamen:
- Zelfkennis;
- Kennis van de ander;
- Verbinden, verdiepen, bewegen, mensen meekrijgen;
- Duurzame resultaatgerichtheid, het bestaansrecht van de organisatie of een team zo verwoorden en uitdragen dat de mensen weten waar ze voor staan en waar ze voor willen gaan;
- Procesgerichtheid: Weten wie wanneer waar wat moet doen om dat doel te bereiken, de mensen motiveren en op hun kwaliteiten in zetten en de voortgang controleren, bijsturen.
Dit riep de vraag op wat de richtende werkstijl eigenlijk nog toevoegt na aan het begin aangegeven te hebben welke kant het op moet, wat het doel is. Bij het echt in de klei zetten van een visie zijn de kwaliteiten van de verbindende werkstijl veel harder nodig, het richtende lijkt dan minder zichtbaar. De discussie die ontstond leverde inzicht op in waar de richtende werkstijl in dat proces voor nodig is, wat de kwaliteiten zijn:
- Focus, richting, (bij)sturen;
- Keuzes maken, prioriteren, begrenzen, dingen loslaten, kunnen relativeren. Het zwaard van de rede;
- Jezelf niet aanpassen maar de ander, de omgeving, je wil opleggen. Willen domineren, winnen;
- Vernieuwen, daadkracht;
- Denken en handelen vanuit systemen, structuren en modellen. Objectiveren.
Deze kwaliteiten kunnen de verbindende werkstijl weer steunen bij het realiseren van doelen of veranderingen, als ze er in slagen om zich aan hetzelfde doel te verbinden.
De geruststellende conclusie was dat de beide werkstijlen steeds nodig blijven.